فشار خون را می توان به طور غیر مستقیم با استفاده از دستگاه فشار خون دیجیتالی آلمانی اندازه گیری کرد. در عمل بالینی، می توان فشار شریانی را به طور غیر مستقیم با استفاده از فشارسنج دستی اندازه گیری کرد.
یک کاف غیر قابل کشش حاوی یک کیسه بادی دور بازو (یا گاهی اوقات ران) پیچیده می شود.
باد کردن کیسه با استفاده از یک لامپ فشاری لاستیکی تا سطح فشاری بالاتر از فشار سیستولیک مورد انتظار، شریان بازویی زیرین را مسدود می کند و جریان خون را در پایین دست متوقف می کند.
فشار در کاف که با استفاده از یک مانومتر جیوه ای یا آنروئیدی اندازه گیری می شود، سپس به آرامی کاهش می یابد.
پزشک می تواند از یکی از دو روش برای نظارت بر جریان خون در پایین دست کاف کم باد استفاده کند.
در روش لمسی، پزشک با احساس شریان رادیال در مچ دست، نبض را به عنوان شاخص جریان تشخیص می دهد.
در روش سمعی، پزشک جریان را با استفاده از گوشی پزشکی تشخیص می‌دهد تا تغییر ماهیت صداهای کوروتکف را بر روی شریان بازویی در فضای پیش‌کوبیتال تشخیص دهد.
روش لمسی امکان تعیین فشار سیستولیک را فراهم می کند. یعنی فشاری که در کاف وجود دارد که زیر آن فقط امکان تشخیص یک پالس شعاعی وجود دارد.
به دلیل حساسیت محدود انگشت، لمس احتمالاً کمی فشار سیستولیک را دست کم می گیرد. روش شنوایی امکان تشخیص فشار سیستولیک و دیاستولیک را فراهم می کند.
صداهای شنیده شده در حین تخلیه آهسته کاف را می توان به پنج مرحله تقسیم کرد.
در طول فاز I، صدای ضربه تیز شنیده می‌شود که نشان می‌دهد وقتی فشار کاف درست زیر فشار سیستولیک است، فواره‌ای از خون از زیر کاف خارج می‌شود.
فشاری که اولین بار در آن این ضربه ها شنیده می شود از نزدیک نشان دهنده فشار سیستولیک است. در فاز دوم، صدا تبدیل به یک زمزمه دمیدن یا چرخشی می شود.
در مرحله سوم، صدا به شدت کوبنده می شود. در فاز IV، با کاهش فشار کاف به سمت سطح دیاستولیک، صدا خفه‌تر و نرم‌تر می‌شود.
